Zwanger on Tour - Deel 1: De Repetities
…Paniek! Het onvermogen tot objectief nadenken zorgt ervoor dat de meest bizarre taferelen door mijn hoofd schieten: van bevallen tussen de Italiaanse dokters tot weeën op het podium.
De Voorbereiding
Het is maart 2019, als op de groeps-app van mijn strijkkwartet, het Red Limo String Quartet, een verontrustend bericht opduikt: ‘zeg Camil, die zwangerschap van jou hè...’
‘Ok kom maar door’ schrijf ik terug.
““zeg Camil.. die zwangerschap van jou he..?”
Ergens weet ik het al, want er zijn volop geruchten dat Eddie Vedder, frontman van Pearl Jam, weer in Europa komt touren. En stiekem vroegen we ons al af of hij ons net als twee jaar geleden weer mee zou vragen…
Het verlossende mailtje van het management veroorzaakt een rollercoaster aan gedachten. Ten eerste natuurlijk de blijdschap en het exitement: Yes!! Eddie wil weer met ons op tour!! Maar daarna meteen het koortsachtig rekenen. Begin juni. Hoeveel weken? Tot 3 juli, maar met ‘geluk’ tot 7 juli, als we ook het gedeelde Wembley Stadion concert met The Who mee mogen spelen. Ik tel. 23 juli ben ik uitgerekend, dus de tour omvat week 33-37 van mijn zwangerschap.
En dan. Paniek! Het idee om niet mee te kunnen op dit fantastische avontuur maakt me nog misselijker dan de hoeveelheid oestrogeen in m’n lijf en het onvermogen tot objectief nadenken zorgt ervoor dat de meest bizarre taferelen door mijn hoofd schieten. Van bevallen tussen de Italiaanse dokters tot weeën op het podium.
De dagen erna ben ik ronduit zenuwachtig en probeer ik zoveel mogelijk informatie los te krijgen van hoe de tour eruit gaat zien. Ondertussen struin ik het internet af naar gevaren van vliegen als je hoogzwanger bent en of dat überhaupt nog mag van verschillende airlines? Tot 36 weken lijkt dat oké te zijn bij de meeste maatschappijen, wat me weer een beetje moed geeft; blijkbaar is het niet totaal idioot om op die termijn nog in een vliegtuig te stappen.
Hoe ongepland mijn eerste zwangerschap was (inmiddels 4 jaar geleden); zo mooi had ik het deze keer gepland. Mijn werkschema stond redelijk vast dit keer, met een tour in het voorjaar en daarna pas weer in het najaar. Zo had ik heerlijk de tijd om in de zomer te bevallen en uit te rusten om daarna weer fris aan de slag te kunnen. Dit keer zou ik niet veel werk hoeven missen, een rustgevende gedachte, aangezien ik de vorige keer bijna mijn baantje in een van de bands kwijt raakte omdat mijn invaller toch wat gezelliger was. (Of course, 3 weken na je bevalling weer op het podium zitten, je baby met oppas in de coulissen, en elke 3 uur voeden tussen de soundchecks en shows door, dan blijft er weinig tijd en ruimte in je hoofd over voor gezellig doen...! Ik begrijp inmiddels waarom hierover in de wet toch het nodige is vastgelegd. Helaas lijkt de ZZP-muziek-wereld zich daar niet zo veel van aan te trekken… )
Maar wat uiteindelijk zwaarder woog dan alles was de gedachte om op voorhand af te haken en thuis te gaan zitten terwijl mijn kwartetgenootjes de tijd van hun leven zouden hebben, terwijl ik me misschien wel gewoon goed genoeg zou voelen om mee te doen. Dit scenario was duidelijk nog erger dan alle mogelijke bevallingen in tourbussen en op podia bij elkaar.
Dus besloot ik ervoor te gaan.
Ik sprak met de verloskundige, nam het reisschema wel 20 x door en onderzocht alle opties om zoveel mogelijk te vliegen om de langste reistijden in de tourbus te kunnen ontlopen. Helemaal ontkomen aan die tourbus zou ik niet, maar doordat je in zo’n bus kan liggen in plaats van zitten (een tourbus is ingericht om ’s nachts te kunnen reizen dus iedereen heeft zijn eigen ‘bunkje’ waar in geslapen kan worden) leek mij dat in dit geval beter dan 6 uur te moeten zitten hobbelen in een normale bus. Hoe ik straks in en uit mijn bunkje zou moeten kruipen met een dikke buik was van later zorg.
De tour start in Amsterdam, waar de eerste twee shows plaatsvinden.
Op dag 1 ontmoeten we het grootste deel van de crew en de tourmanagers. Een deel kennen we nog van de vorige tour en we worden warm verwelkomd. Ook al is het ruim 2 jaar geleden, het lijkt alsof we ze gisteren nog hebben gezien! Deze eerste dag gebruiken we om met ons strijkkwartet (Red Limo Quartet, vanaf nu noem ik ons ‘de Limo’s’) te repeteren in onze eigen repetitiekamer.
““Yeah they told me that you were expecting…. but I didn’t expect THIS!””
Er is ons gevraagd om zelf stoelen uit te zoeken voor op het podium. De mannen in ons kwartet hebben goede ervaring met een wat hogere barkruk van de Ikea en verzekeren ons dat deze ‘fantastisch zit’. ‘Ook voor zwangere vrouwen?’ Vraag ik meteen achterdochtig, want ergens heb ik al het vermoeden dat dit voor mij niet gaat werken. Het vioolspelen is in de laatste maanden zwangerschap al een hele uitdaging omdat de buikspieren niet meer voor core-stabiliteit kunnen zorgen, en alle kracht nu van mijn rugspieren moet komen. Hierdoor is staand spelen al niet langer dan een minuut of 10 uit te houden, en zittend gaat het alleen met goede steun in de rug en steun van voeten op de grond.
Om de barkruk niet meteen bij voorbaat te willen afschieten zit ik even later op het betreffende ding in de Ikea in vioolhouding. 3 paar ogen hoopvol op me gericht.
Ik kan niet zeggen dat ik me hier comfortabel op voel, zeker niet als ik het even snel vergelijk met een normale stoel. Maar de anderen zijn zo overtuigd dat ze hoog willen zitten (‘dat staat veel beter op het podium’) dat ik toestem om de krukken mee te nemen zodat ik ze tijdens de repetitie die dag kan uitproberen.
In de repetitiekamer weet ik na 5 minuten spelen op de kruk al niet meer hoe ik moet zitten en ook niet hoe snel ik weer op een normale stoel moet komen. ‘Sorry guys’ zeg ik, ‘maar dit gaat niet werken voor mij.’ De anderen vinden dat ik dan maar als enige op een lage stoel moet zitten.
Natuurlijk hebben ze gelijk, de krukken zien er veel toffer uit op het podium, maar toch word ik er een beetje boos en verdrietig van. Tien jaar lang zitten we op normale stoelen en net die ene keer dat ik fysiek beperkt ben moet er een barkruk komen. Daarnaast wil ik niet zoveel aandacht vestigen op het feit dat ik hoogzwanger ben op het podium. Als ik dan als enige op een lage stoel ga zitten wordt dat voor mijn gevoel juist alleen maar benadrukt.
De rest van de repetitie is de spanning om te snijden en ’s avonds huil ik tranen met tuiten bij mijn vriend vanwege alle commotie en frustratie. De hele tour geeft fysiek al genoeg uitdaging, dit soort extra dingen hoeven er van mij echt niet bij. Ik merk dat ik door alle hormonen de kwestie ook niet zomaar los kan laten. Waar ik anders makkelijk zou kunnen denken ‘nou dan ga ik toch lekker in m’n eentje op een lage stoel’ blijft het nu maar in mijn hoofd malen, bang om het blok aan het been te zijn voor de rest van mijn kwartet en de crew (‘heb je haar weer met d’r andere stoel’) en negatieve aandacht te trekken op het podium. Uiteindelijk besluit ik dat het het zwaarst weegt dat ik gewoon lekker kan spelen en kan genieten van de shows en dat zoiets stoms als een andere stoel mijn plezier niet mag bederven.
Met deze instelling begin ik de volgende dag aan de soundcheck op het echte podium. Ik op een lage stoel, de rest op de barkruk.
Ik voel me ongemakkelijk, alsof er een pijl in neonverlichting boven mijn hoofd hangt met de tekst ‘Kijk! Zij is zwanger!’
Maar ineens is daar mijn reddende engel. Hij komt in de vorm van een nuchtere praktische Ier, genaamd Deezer, leiding van de stage crew.
‘So cool that you’re doing this!’ roept hij vol bewondering. Hij snapt mijn hele stoel-probleem zonder ook maar een oordeel te vellen en denkt mee. Hij vindt dat ik wel op gelijke hoogte met de rest moet zien te komen. We proberen de stoel op een deksel van een flightcase te zetten. Perfecte hoogte, maar net wat te breed en te kort. En veel te onveilig, vindt hij.
‘Don’t you worry! I’ll fix this’ verzekert hij me, met prachtig Iers accent, en met zijn vrolijke zorgzaamheid neemt hij in één klap al mijn stress van deze kwestie weg. Dit kleine beetje extra zorg en warmte doet me goed en ik besef me hoe kwetsbaar ik me eigenlijk voel met die dikke buik…
mijn prive-podiumpje voor het eerst getest
De volgende dag komt Deezer trots naar me toe en neemt me mee naar achteren in de loading dock waar een prachtig custom-made privé podiumpje staat, veilig met stootrandjes, nog glimmend van de verse zwarte verf.
Ik kan hem wel omhelzen! Ik blij, de Limo’s blij, iedereen blij. Vooral omdat we ons nu weer volledig kunnen concentreren op waar we voor komen; muziek! Thanks Deezer!
Gelukkig net op tijd, want die middag staat er soundcheck en repetitie met Ed op het podium gepland.
We ontmoeten Ed al even backstage bij de kleedkamers. Ik begroet hem enthousiast, maar als hij me ziet met die enorme buik weet hij behalve ‘Oh my god look at you!!’ even niet wat hij moet zeggen… met enige verlegenheid en ontzag zegt hij tenslotte… ‘Yeah they told me that you were expecting…. But I didn’t expect THIS!’ Gelukkig krijg ik daarna een warme knuffel. Ik hoop maar dat hij niet al te gechoqueerd is…
Dit jaar zijn we aanzienlijk beter voorbereid dan de vorige keer (twee jaar terug werden we heel onverwachts voor het eerst mee op tour gevraagd). We hebben de afgelopen maanden een hoop arrangementen gemaakt van Pearl Jam songs en solo nummers van Ed. Ook komt hij zelf met nog wat suggesties en we proberen de eerste songs uit op het podium.
Ineens zijn we alle stress en commotie omtrent de tour vergeten. Onze arrangementen tot leven horen komen met de diepe lage stem van Ed is zo’n fantastische ervaring en beloning voor ons harde werken dat we die dag allemaal blij en opgetogen afsluiten. Nog 1 repetitiedag te gaan voor de eerste echte show en we hebben er meer dan zin in!
Die volgende repetitiedag verloopt ook zonder problemen. Ik ben blij met mijn gewone stoel-op-privé-podium want we zitten uiteindelijk toch behoorlijk lang te repeteren. Stilletjes dank ik mezelf dat ik niet heb gekozen voor de kiezen-op-elkaar-op-de-barkruk-optie en naar mezelf heb geluisterd, iets waar ik over het algemeen niet zo goed in ben…
Gelukkig lijken we allemaal langzaam te wennen aan het feit dat ik het gewoon ga doen, met dikke buik mee op tour, in plaats van met zwangerschapsverlof.
Hoewel Eddie zelf nog niet helemaal gewend lijkt aan het idee en het niet kan laten om af en toe een flauwe grap te maken. Toevallig hebben Ed en ik die dag bijna dezelfde schoenen aan. ‘They look like bowling shoes’ zegt een van mijn collega’s grappend. Waarop Ed grinnikend zegt; “yeah, Camilla and I went bowling yesterday, but she kept de bowling ball!’ (wijzend op mijn buik)… Het zal niet de laatste flauwe grap zijn over die dikke buik en gelukkig kunnen we er nu met z’n allen hard om lachen.
Volgende keer: Deel 2: De Eerste Shows!
Foto credits banner: Bullet-ray Photography
