Zwanger on Tour - Deel 2: De Eerste Shows
…gelukkig maakt hij het goed door tijdens ons voorstelrondje zijn oprechte bewondering uit te spreken over het feit dat ik daar toch maar mooi zit. Zo prachtig en gemeend, dat ik spontaan besluit al zijn flauwe grappen, gemaakt of nog te maken, voor lief te nemen.
De eerste twee shows van de tour met Eddie Vedder zijn in de AFAS Live in Amsterdam.
Ondanks de parkeerstress (de backstage P staat nu vol met 7 trailers en 2 tourbussen!) is iedereen opgetogen en vrolijk. De eerste show gaat super goed en we krijgen een hoop credits…en energie! We (het Red Limo String Quartet) blijken nu al een veel grotere rol te hebben dan in de vorige tour. We krijgen zelfs een eigen intermezzo met alleen het strijkkwartet, waarin we een van onze bewerkingen van een Pearl Jam nummer mogen spelen, zodat Eddie backstage even op adem kan komen.
De volgende dag met de tweede show hebben we zelfs nog meer nummers mee te spelen. Ik moet haasten om tussen de nummers door nog even naar de wc te kunnen ‘rennen’ (die blaas hè…). Dat moet er blijkbaar toch verdacht uitzien met die dikke buik want ik word meteen aangehouden door een achterdochtige beveiliger.
‘Uw backstage-pas Mevrouw?’ vraagt hij streng… Oh nee.. hier heb ik nu echt geen tijd voor!
Hijgend probeer ik hem uit te leggen dat die dus nog in mijn vioolkist naast het podium ligt… of hij dan maar even mee wil lopen? Gelukkig word ik daar meteen opgevangen door de stagecrew zodat ik nog net op tijd het podium op kan rennen!
Deze tweede show verloopt sowieso een stuk chaotischer dan de eerste; Ed houdt zich (zoals wel vaker) totaal niet aan de setlist. Als wij en de stagecrew vervolgens niet meer weten wanneer we nu op moeten komen lopen is dat een mooie inkopper voor hem om zich hardop voor het publiek af te vragen of ik al aan het bevallen ben…? Het publiek (inclusief Ed) kan hier smakelijk om lachen, dusdanig dat deze grap de volgende dag zelfs de recensies haalt…
Gelukkig maakt hij het goed door tijdens ons voorstelrondje zijn oprechte bewondering uit te spreken over het feit dat ik daar toch maar mooi zit en de kracht van vrouwen in het algemeen; volgens hem iets waar mannen nooit toe in staat zouden zijn. Zo prachtig en gemeend, dat ik spontaan besluit al zijn flauwe grappen, gemaakt of nog te maken, voor lief te nemen.
Na de tweede show hebben we een dag vrij. Maar goed ook, want ik heb flink wat slaaptijd nodig om bij te komen van alle repetities en commotie de afgelopen dagen. Ik mag lekker uitslapen (want pas om 2 uur thuis) en word de tweede dag zelfs wakker gemaakt met een zelfgebakken pannenkoek met vers fruit van zoon en man die trots op het bed komen zitten.
Die dag gebruik ik verder om uit te rusten van de hele week repeteren, de commotie rondom de startup, de hectiek en adrenaline van de eerste paar geslaagde shows en het wennen aan het ritme van laat naar bed.
De volgende dag moeten we alweer naar Brussel voor show nummer 3! Maar niet voordat ik die ochtend plaatsneem bij de verloskundige op de bank voor nog een extra (groei) echo om te kijken hoe het met de kleine is.
Brussel
Na de echo reis ik af naar Brussel. Ik kan carpoolen met de rest van het kwartet vanaf Breda ongeveer, maar bij elkaar (door files etc.) zit ik toch dik 3,5 uur in de auto. Als ik uitstap heb ik - ondanks braaf elk uur gestopt te zijn en rondjes gelopen te hebben - voor het eerst een stekende pijn in mijn bekken. Tot zo ver de lange autoritten, denk ik en ben blij dat de tourbus straks bedjes heeft om in te liggen!
We arriveren in een enorme hal, stadion-achtig en zijn behoorlijk onder de indruk van de omvang. This is gonna be fun!
Ook de setlijst is weer uitgebreid met veel nummers voor ons en het hoogtepunt is als tijdens ons strijkersintermezzo de Belgen uit volle borst ‘Alive’ meezingen. Met grote ogen en brede grijns kijken we elkaar aan tijdens het spelen… en dit is nog maar het begin van de tour…!
““Uw backstage pas, Mevrouw?””
Ik moet nog een beetje wennen aan het feit dat ik ook hier weer door de security als verdacht persoon word gezien. Als ik achter mijn collega’s aanloop naar de kantine om te gaan eten lopen zij zonder problemen overal langs, maar word ik toch echt staande gehouden om even mijn backstage pas te laten zien. Zelfs vlak voor de show, als ik in podiumkleding en vol in de make-up met viool en al richting podium loop moet ik als enige mijn pas laten zien. Dat je met een zwangere buik ook gewoon een artiest kan zijn is blijkbaar niet echt logisch in het hoofd van een security-mens constateer ik, terwijl ik ze vragend en vol ongeloof aankijk, maar toch maar braaf mijn pasje laat zien. Die moet ik dus maar goed bij me dragen de komende weken…
Na de show moet er natuurlijk nog even worden nagepraat met (onze) gasten backstage maar om een uurtje of 1 probeer ik wanhopig iedereen in de auto te krijgen.
Het is nog een heel eind rijden en in mijn hoofd gonst een stemmetje dat zegt ‘laat naar bed gaan en weinig slapen is slecht voor de baby’!
Terwijl ik het laatste uurtje vanaf de carpool met de kiezen op elkaar naar huis rij realiseer ik me dat ik de komende weken een beetje zal moeten leren omgaan met dat stemmetje, dat zijn kennis de afgelopen jaren heeft opgedaan uit verschillende zwangerschapsboeken, internetsites, een bezorgde moeder en vriendinnen die voor gynaecoloog studeren. Mijn hele zwangerschap heb ik behoorlijk braaf naar dit stemmetje geluisterd, wat prima te doen is in ‘normale’ situaties. De komende weken zal dit gewoon wat lastiger worden, maar als ik me daar dan ook nog eens druk over ga zitten maken krijg ik er ook nog een dosis ongewenste stress bovenop…
Tegen 3:30 lig ik uitgeput in mijn bed, maar voel me vervuld van het derde fantastische optreden van deze tour. Ik kijk alweer uit naar de volgende! Met de zingende Belgen nog gonzend in mijn oren val ik met een glimlach in slaap.
Op naar Italië
““Geniet er vooral van hè! En gewoon bellen als er iets is!””
De dag voordat ik met het vliegtuig naar Italië vertrek zit ik bij de verloskundige. Ik vuur mijn laatste vragen en zorgen op haar af, die ze allemaal zorgvuldig beantwoordt en wegneemt. De echo die ik eerder die week nog liet maken bevestigt dat alles prima gaat met de baby. Net als zijn grote broer (die is bijna 4) is het een flink kind (lang leve de dikke buik), mijn bloeddruk is ‘prachtig laag’ zoals ze dat elke keer weer verrast uitroept, ik hou weinig vocht vast en qua energie voel ik me prima.
In totaal ga ik 3 weken weg zijn, met daarin 7 vluchten van maximaal 2 uur en 4 ritten met de nightliner van rond de 8 uur, neem ik nog eens met haar door.
‘Nou, dan zie ik je in de tweede week van juli weer!’ zegt ze droog terwijl ze de afspraak inplant. ‘Geniet er vooral van hè! En gewoon bellen als er iets is!’ verzekert ze me en gewapend met mijn ‘zwangerschapskaart’ waar alle medische gegevens op staan omtrent de zwangerschap verlaat ik het gebouw. Ik ben blij dat ze me zoveel vertrouwen geeft en het helemaal niet raar lijkt te vinden dat ik dit ga doen!
Natuurlijk heb ik de nodige vangnetten ingebouwd. Zo is er mijn vervangster voor geval van nood, die ik inhuur om de hele maand vrij te houden zodat ze elk moment in kan springen. Het geeft me de ruimte om op ieder moment af te kunnen haken, als het te zwaar is, mijn gezondheid of die van de baby in gevaar komt, of voor wat voor reden dan ook. Ze is goed voorbereid, heeft al mee gerepeteerd en staat natuurlijk te trappelen, dus de drempel om haar in te schakelen is laag. Met deze geruststellende gedachte begin ik vooral met heel veel zin aan het inpakken van de laatste bagage.
De afgelopen maanden heb ik van alles aangeschaft voor de tour; van zwangerschaps-podium-kleding tot lichtgewicht (viool)koffer, een nieuwe lichtere laptop, natuurlijk alle voedingssupplementen, nood-eten voor als ik een honger aanval krijg, van anti-striae olie tot zonnebrandcreme en een apotheek aan homeopathische druppels om allerhande zwangerschapskwaaltjes wat draaglijker te maken.
Ik realiseer me enigszins gegeneerd dat mijn nesteldrang zich deze zwangerschap heeft gericht op het bij elkaar scharrelen van de ideale tour-uitrusting, met een enorme koffer als gevolg. Ook blinkend nieuw natuurlijk, met 4 wielen, zodat ik die zonder al te veel moeite zelf kan verplaatsen.
Man en zoon rijden me die avond naar Schiphol om uit te zwaaien. De afgelopen weken was het thuis chaotisch, door de repetities en eerste shows in Amsterdam en Brussel, het inpakken van mijn koffer, het werken aan arrangementen in ieder vrij uurtje en mijn exitement rondom de hele situatie. Mijn zoontje werd natuurlijk ook nog ziek tussendoor en werd dusdanig ‘vervelend’ dat mijn vriend lichtelijk geïrriteerd zei: ‘volgens mij wordt het vooral tijd dat je gewoon gáát!’
En hij heeft gelijk. Alles is geregeld. Opa en oma staan liefdevol klaar om zoon Vic de eerste week op te vangen en papa neemt het grootste deel van de tweede week vrij om thuis te kunnen zijn. Daarna springen de mannen samen in het vliegtuig naar Londen om de laatste show in het Wembley Stadium mee te kunnen maken. Ik kijk daar nu al naar uit, maar het avontuur gaat pas net beginnen!
Binnenkort: Zwanger on Tour - Deel 3: In Italië!
Foto credits banner: Bullet-ray Photography
