Het Eerste Kerstdiner
‘Mam, we moeten in het DONKER naar school!’ Zegt Vic met grote ogen, het woord ‘donker’ uitsprekend alsof er iets heel griezeligs staat te gebeuren. De dagen erna wordt er steevast iedere ochtend gevraagd ‘Mam! Gaan we vandaag in het donker naar school? ‘Nee vandaag nog niet’ antwoord ik voor de zoveelste keer. Hij doelt op het kerstdiner. Zijn eerste kerstdiner op school. En tevens het mijne.
De afgelopen 4 maanden heeft het schoolleven zijn intrede gedaan in ons gezin. Als een ware Harry Potter-wereld, voor ons -met muzikanten leefstijl- al die tijd zorgvuldig verborgen gebleven. De openbaring staat me nog helder voor de geest toen ik Vic voor het eerst naar school bracht, ’s ochtends om 8:15, een tijdstip waarop wij voorheen nog in diepe slaap in ons bed lagen. Haastende moeders en vaders op bakfietsen, kinderen die uit de auto worden gedropt voor de schoolingang en dringen op het schoolplein om op tijd in de klas te zijn. Zonder diploma werden we in het diepe gegooid, door schade en schande wordt men wijs. Zo stonden we op studiedag braaf voor een dichte schooldeur, hebben we al een wand vol ‘kliko-art’ en overleefden we ternauwernood de sinterklaas gekte.
En vandaag is het lang verwachte kerstdiner. De juffen zijn een ster in de spanning opbouwen. Natuurlijk goedbedoeld, maar de afgelopen avonden was het in slaap komen voor Vic een ramp, zelfs ik voelde de spanning stijgen.
“Mijn oog viel op schattige hamburger-broodjes vermomd als rendiertjes”
Nog geen week geleden merkte Sjoerd op dat we allebei een show hadden staan op de avond van het diner. Dat kon natuurlijk niet, vonden we, dus gelukkig kon ik last-minute een invaller regelen. ‘Als ik er dan toch speciaal vrij voor heb genomen, dan moet ik er ook iets leuks van maken’ dacht ik, al speurende op Pinterest met de zoekterm ‘kerstdiner school’. Mijn oog viel op schattige hamburgerbroodjes vermomd als rendiertjes met rode tomaten-neuzen en pretzel-geweitjes.
Met in mijn hoofd een tikkeltje idyllisch beeld van Vic en ik gezellig samen aan het aanrecht knutselend, haal ik dapper alle ingrediënten de dag ervoor in huis. Tot zo ver de voorbereiding, want ’s middags spring ik in de auto richting Hengelo waar ik die avond met The Analogues speel. ‘Lekker handig eigenlijk’ denk ik op de terugweg, met nog 2 uur en een kwartier voor de boeg; verwachtte aankomsttijd 01:35. Met gemiddeld nog 2 nachtvoedingen voor kleine Keye wordt het een kort nachtje. Gelukkig kan ik nog wat uitslapen (Keye is hier al aardig in getraind) omdat Sjoerd Vic naar school brengt. Ook heeft hij heel lief alvast hamburgertjes gemaakt en gebakken maar hij is al weg tegen de tijd dat ik wakker word.
Echt uitgerust ben ik niet maar hier is een goede espresso een wondermiddel voor. Ik loop naar de keuken en staar naar een lege plek… met een schok realiseer ik me dat ons vijfde en wakkerste gezinslid, de espressomachine, bij de reparateur staat. Voor espressomachines is het ook eind van het jaar.
“‘Keye! Nee! Niet nu!’ zeg ik nog streng”
Niet voor één gat te vangen combineer ik mijn behoefte aan koffie met een kijkje bij de verbouwing van ons nieuwe huis en sta ik even later tussen de werklui met koffie in een kartonnen bekertje bouwvakkersgrappen te maken. Een heerlijke stilte voor de storm, want vanaf nu is het plannen geblazen.
Doordat school net iets te ver weg is om dagelijks te lopen en Keye nog niet in een fietsstoeltje kan zitten, zijn we voorlopig op de auto aangewezen voor het halen en brengen. Met Keye in en uit de auto hijsen neemt dat al snel een kwartier heen -en terug- in beslag.
Ik kijk op de klok; inmiddels is het al tegen tweeën en ik haast me naar huis voor de volgende voeding van Keye, dat lukt nog net voordat ik Vic uit school moet halen.
Maar niets zo onplanbaar als een baby; meneertje trekt een moeilijk gezicht.. ‘Keye! Nee! Niet nu!’ zeg ik nog streng, maar met de kracht van een straalmotor poept hij de gele drab tot bovenin zijn nek. Juist. Categorie ‘A.K.U.’ (Alle Kleren Uit).
Een turbo-verschoonsessie later racen we in de auto naar school om slechts 5 minuten te laat de klas in te rennen. Twee blije jongetjes staan daar met een vader kwispelend te wachten om met hun liefste stemmetje te vragen of er bij het betreffende vriendje gespeeld mag worden. ‘Sjongejonge dus voor niks naar school gestresst’ zegt een stemmetje in mijn hoofd. Ik probeer nog ‘maar wil je dan niet helpen met de rendiertjes?’ … maar de ventjes lopen al blij springend de klas uit. Vooruit dan maar.
Keye weer de auto in, Keye weer de auto uit, en in m’n eentje aan de slag met de rendiertjes, Keye nieuwsgierig toekijkend vanuit zijn wipstoeltje. Zo is het toch nog gezellig terwijl ik de groene augurken met rozijntjes als ogen op de broodjes plak.
Ik kijk weer naar de klok, over een kwartiertje moet ik Vic alweer ophalen bij het vriendje, vlak bij school. En daarna hebben we eigenlijk nog maar een half uurtje voordat we weer richting de school moeten voor het kerstdiner. Dit was niet echt een handige zet bedenk ik me nu, maar niks meer aan te doen, dus prik ik snel de cherrytomaatjes als rode Rudolph-neuzen op de broodjes. So far, so good, maar dan komt er een addertje uit het pretzel-gras… Elke pretzel die ik in de gewei-vorm probeer te breken valt in 10 stukken uiteen. Het leek zo makkelijk. Met vluchtige blikken op de klok word ik steeds onhandiger met de pretzels tot ik de ongelukkige Rudolphjes met slechts 1 of geen gewei gefrustreerd in de koelkast zet. Eerst Vic maar halen. Keye in de auto, Keye uit de auto, Vic die niet mee wil naar huis, toch weer alles in de auto, en weer uit de auto. Nog een half uurtje en dan weer naar school.
Vic kijkt verrukt naar de rendiertjes en helpt dapper mee met de pretzels, waarvan er meer in zijn mond belanden dan op de broodjes. Ik ben toch blij met het resultaat maar enigszins gestresst want alles moet nog in de auto.
“‘Mama! De kaarsjes!’ Hoor ik een benauwd stemmetje op de achterbank”
Keye in z’n jas, in de kinderwagen, draagzak mee, luiertas mee, terug naar boven voor de schaal met broodjes, Vic in z’n jas, door de regen naar de auto, kind 1 in de auto, kind 2 in de auto, kinderwagen in de auto, broodjes op de achterbank, zelf in de auto. Deur dicht.
‘Mama! De kaarsjes!’ Hoor ik een benauwd stemmetje op de achterbank. Elk kind werd verzocht z’n eigen nepkaarsje mee te nemen, een kerstdiner zonder kaarsje kan niet. Auto weer uit, terug naar huis rennen, trappen op, kaarsjes mee, trappen af, terug naar de auto, en gas d’r op. De sportschool is er niks bij.
Gelukkig valt het parkeren bij school mee. Keye in de draagzak hijsen. Vic uit de auto. Schaal met broodjes. Vic nergens te bekennen… hopelijk is die vast naar de klas gerend.
Met baby op de buik en schaal broodjes in de lucht wurm ik me door de kinderen in de gang om het -uiteraard- achterste lokaal bovenaan de trap te bereiken. Terwijl ik hijgend de schaal neerzet bij de andere hapjes lachen tien paar hamburger-rendiertjes me toe. Vic is gelukkig in de klas en laat ze vol trots aan de juffen zien. Nog net op tijd voor de gezamenlijke kerstliedjes haasten we ons naar de grote zaal.
Door een menigte die koningsdag op de Dam doet verbleken wurm ik me met keye nog altijd bungelend op de buik achter Vic aan naar voren om hem bij zijn klasgenootjes te kunnen zetten. Gelukkig heb ik door deze actie wel mooi een plekje vooraan kunnen bemachtigen.
Nat van het zweet (het is hier zeker 25 graden) kijk ik verdwaasd om me heen. Ik zie voornamelijk lachende, relaxte ouders en prachtig uitgedoste kindjes, sommigen zelfs in mini-smoking. Terwijl ik me ongelovig afvraag waar al die ouders deze controle toch vandaan halen begint de muziek te spelen en zingen 300 kinderen uit volle borst ‘Komt Allen Tezamen’ .
Samen met nieuwsgierige Keye, met grote ogen spiekend vanuit zijn draagzak, word ik overspoeld door dit prachtige geluid. Vertederd kijk ik naar Vic die gezellig grappend met een vriendje mee staat te zingen terwijl hij normaal niks van dit soort heisa moet weten. Spontaan ben ik alle stress vergeten, en ik betrap zelfs tranen in mijn ogen als de kinderen vol overgave ‘and so this is Christmas’ inzetten. Sja, het is toch ook mijn eerste school-kerstdiner!
Na het zingen gaan de kinderen naar de klas en mogen over een uurtje weer worden opgehaald.
Nu de rust is wedergekeerd voel ik mijn eigen maag rommelen. Ik kom een bevriende ouder tegen en we besluiten snel een hapje te gaan eten in de buurt. Handig, want Keye moet ook weer aan de borst inmiddels! Dus Keye uit de draagzak, in de auto, uit de auto, in de kinderwagen, en we bestellen zalm met friet.
We kletsen gezellig terwijl ik Keye laat drinken als ik geschokt op de klok kijk en zie dat ik over 5 minuten Vic alweer op moet halen. Het eten is nog nergens te bekennen. Uitgerekend vandaag ‘duurt het allemaal wat langer’ zegt de serveerster schuldbewust. De vriend kan gelukkig nog even wachten want zijn dochter zit in een hogere groep, die zijn wat later klaar. Hij biedt aan om het in een doggy-bag mee te nemen voor me.
Ik ren naar de auto. Keye erin, kinderwagen erin, Keye eruit, draagzak om, en binnen de marge in de klas. Nog altijd met een knorrende maag. De juffen zijn vol lof over de hamburgers, ook zij hebben zitten smullen. Er zijn er nog 4 over. Vrolijk kijken ze me aan vanaf de met zilverfolie bedekte schaal. Ik kan ze wel zoenen, en vooral niet wachten om er mijn tanden in te zetten.
Alles weer in de auto, wachtende op de vriend met de doggybag. ‘Geef mij maar eens zo’n rendier!’ zeg ik tegen Vic. Zelf lust hij er ook nog wel eentje. Of in elk geval de mayo en ketchup die er met precisie wordt afgelikt.
Zelden smaakte een hamburger zo lekker! De vriend klopt op het raam. Terwijl hij de doggybag overhandigt vraag ik ‘Wil je ook een rendier-hamburger?’ En zo hebben we in de auto een waar kerstig-momentje terwijl ik langzaam mijn ergste hongergevoel voel wegtrekken.
We rijden gezellig kletsend naar huis, en voor de achtste en laatste keer die dag hijs ik Keye uit de auto.
Uitgeput en nog steeds hongerig begin ik aan de koude zalm met verlepte friet. Vic zet de tv aan en ik ben te moe om te protesteren. ‘1 filmpje dan’ zeg ik, terwijl ik mijn zalmpje op kan eten.
Blij dat het allemaal gelukt en achter de rug is ga ik met Vic naar boven om hem in bed te krijgen. Helaas denkt meneer daar anders over.
Of het de totale ontlading is van alle opwinding van (het toeleven naar) zijn eerste kerstdiner of dat het door de suiker komt…; Het volgende uur zit ik met een hysterisch opstandige en gillende kleuter die met geen mogelijkheid zijn bed in is te krijgen. Deze dag voelt als een marathon waarvan de finishlijn steeds als die in zicht is nog even een flink stuk wordt verlegd.
Als Vic na een uur eindelijk gekalmeerd en ineens weer de braafste kleuter van Nederland is en met zijn allerliefste stemmetje ‘sorry mama’ zegt, eindigt de dag toch nog in harmonie.
Uitgeput bel ik Sjoerd, die vol enthousiasme vraagt hoe het was. Het enige dat ik uit kan brengen…: ‘Volgend jaar… ben JIJ aan de beurt!’
